Deszcze sprzyjają żywotności ślimaków. Ślimaki mogą żerować na wszystkich gatunkach warzyw. Pojawiają się przede wszystkim w zacienionych i wilgotnych zakamarkach. Najaktywniejsze są rano i wieczorem, gdy pojawi się rosa, oraz podczas pochmurnej i deszczowej pogody. Są żarłocznymi roślinożercami lubą młode rośliny. Śladem ich obecności są ścieżki zaschniętego śluzu. W liściach i płatkach wygryzają dziury, a mniejsze zżerają w całości. W korzeniach warzyw (np. marchwi czy buraków ćwikłowych) potrafią drążyć kanały. W ciągu dnia przebywają w kryjówkach. Najwięcej szkód wyrządzają przede wszystkim na glebach cięższych, odznaczających się dużą pojemnością wody, oraz dużą zawartością substancji organicznej i wapnia.
Ślimaki mogą przenosić szereg bakterii, wirusów czy pasożytów. W Polsce występuje kilka gatunków wyrządzających szkody m.in.:
-
- ŚLIMAK LUZYTAŃSKI – ma ciało o długości 7–15 cm, różnie zabarwione, najczęściej brązowe. Jest wszystkożerny – żywi się głównie
różnymi rodzajami roślin, ale także rozkładającą się materią organiczną i padliną. Gatunek hermafrodytyczny, może złożyć do 400 jaj w jednym sezonie (jesienią, wszystkie naraz), a dojrzałość płciową osiąga w ciągu roku. Większość ginie po złożeniu jaj. W związku ze swoją wielkością i zagęszczonymi populacjami, jest istotnym szkodnikiem ogrodów i pól uprawnych. Przenosi także niektóre patogeny roślin.
- ŚLIMAK LUZYTAŃSKI – ma ciało o długości 7–15 cm, różnie zabarwione, najczęściej brązowe. Jest wszystkożerny – żywi się głównie
-
- ŚLINIK WIELKI – Jest największym z występujących w Polsce przedstawicieli tej rodziny. Długość jego ciała dochodzi nawet do 18
cm[5], przeważnie 7–10 cm; szerokość 0,5–2 cm. Barwa czarna, brunatna, pomarańczowa lub rdzawa. Spotykany w lasach zachodniej i środkowej Europy. W Polsce występuje na Pojezierzu Mazurskim, Pomorzu, Ziemi Lubuskiej, Małopolsce, Śląsku i w zachodniej Wielkopolsce. Ciało ślinika kurczy się mocno uwypuklając grzbiet, kiedy coś go dotknie. Kształt zamkniętego kłębka chroni narządy wewnętrzne. Noga jest mięsista i pokryta śluzem. Przez całą nogę przechodzą faliste ruchy, którymi ślimak przesuwa się do przodu.
- ŚLINIK WIELKI – Jest największym z występujących w Polsce przedstawicieli tej rodziny. Długość jego ciała dochodzi nawet do 18
-
- POMROWIK PLAMISTY – to najgroźniejszy szkodnik wśród ślimaków. Jest gatunkiem wszystkożernym. Osobniki tego gatunku osiągają długość ciała do 6 cm, nie mają zewnętrznej muszli. Ciało koloru od
żółtawobiałego i szarego do czerwonobrunatnego z ciemniejszymi plamami i pasami. Śluz koloru białego. Można go spotkać w lasach, ogrodach, na łąkach i polach. Jego występowanie jest prawie wyłącznie ograniczone do siedlisk, które zostały w pewnym stopniu zakłócone przez człowieka. Jaja składa w środowisku wilgotnym, pod kamieniami, deskami lub bezpośrednio w ziemi. Młode wykluwają się po kilku tygodniach, po 3 miesiącach osiągają dojrzałość płciową.
- POMROWIK PLAMISTY – to najgroźniejszy szkodnik wśród ślimaków. Jest gatunkiem wszystkożernym. Osobniki tego gatunku osiągają długość ciała do 6 cm, nie mają zewnętrznej muszli. Ciało koloru od
Jak je zwalczać ?
Trzeba osuszać wilgotne miejsca, wykaszać trawy i chwasty. W słoneczne dni powinniśmy spulchniać glebę w okolicach grządek. Możemy to robić przy użyciu grabek czy motyki. W ten sposób niszczymy jaja ślimaków i ich młode, które wyrzucone na powierzchnię ziemi wysychają na słońcu i giną.
Nerecznica samcza, paprotnik samczy – gatunek paproci z rodziny nerecznicowatych. Jest to paproć naziemna, spotykana w cienistych lasach, wzdłuż strumieni. Dobrym sposobem jest ściółkowanie gleby liśćmi narecznicy samczej lub opryskiwanie gnojówką z jej liści – zapach narecznicy odstrasza ślimaki.
Możemy też spryskiwać glebę wokół najsilniej atakowanych roślin i ścieżki odwarem z papryki rocznej (1 kg świeżych owoców zalać 10) wody i gotować godzinę.
Możemy też opryskiwać rośliny nierozcieńczoną gnojówką z bylicy piołunu. Przygotowujemy ją ze świeżo ściętych roślin. Ich pędy tniemy na kawałki, wrzucamy do kamiennego lub plastikowego naczynia i zalewamy wodą (najlepiej deszczówką). Co trzy dni płyn mieszamy. Gdy sfermentuje (około miesiąca), możemy używać go do oprysków. Skutecznie odstrasza ślimaki.
Opryskiwanie ślimaków wodą z octem (1:1) powoduje ich odwodnienie i hamuje wytwarzanie śluzu, skutkiem czego szybko giną.
W pobliżu miejsc, gdzie się gromadzą, posadźmy mydlnicę lekarską, macierzankę lub majeranek. Ślimakom nie smakują także bylica piołun, orlica pospolita, rumianek, ciemierniki, cząber ogrodowy, gorczyca, cebula, czosnek, szałwia, hyzop, tymianek, krwawnik i przywrotnik. Jeśli posadzimy je na rabacie wśród innych gatunków i odmian, ślimaki będą stronić od tych miejsc.
Warto także usypywać bariery z popiołu, trocin, kory, igieł sosnowych, utłuczonymi drobno skorupek jaj, żwirem.
Kryjówki które lubią ślimaki można wykorzystać jako pułapki. Wystarczy umieścić pod deskami czy kamieniami takie przynęty, jak liście roślin kapustnych, kawałki ziemniaków lub marchwi. Jako pułapki sprawdzają się również zwykłe (najlepiej białe) podstawki do doniczek o średnicy 30 cm. Należy ułożyć je dnem do góry na zwilżonej glebie.
Pułapki wabiące to też dobra metoda na te szkodniki. Wkopmy w ziemię spory, głęboki pojemnik i napełnijmy go piwem. Płynu musi być na tyle dużo, żeby się w nim potopiły, inaczej jedynie się opiją i będą rozrabiać. Na ziemi można też położyć połówkę wydrążonego grejpfruta. Skórka to dla nielubianych mięczaków przysmak. Przynęty należy wykładać wieczorem, a rano zwabione ślimaki zbierać i wynosić daleko od ogrodu.
kliknij i wróć do zakładki „PORADY”
tekst częściowo pochodzi z www.pzd.pl/artykuly
